Մենք դեռ հանդիպելու ենք ու հանդիպելու ենք միայն այն ժամանակ , երբ շա՜տ երկար ժամանակ անցած լինի իմ այս նամակից: Դու ինձ շատերից ու շատ բաներից զրկեցիր, դու ինձ շա՜տ բաներ նվիրեցիր ու սովորեցրիր: Դու սովորեցրիր ճախրե՜լ, երազե՜լ:
Թողեցիր ապրել միայն անցածով, միայն անցած հուշերով: Թողեցիր ինձ միայն պատկերացումներ, որտեղ առաջ միասին էինք, իսկ հիմա` միայն ես եմ: Դու ինձ մենակ թողեցիր այն աշխարհում, որտեղ մի՛շտ միասին ենք եղել, որտեղ ես երջանիկ եմ եղել ու ապագաս եմ պլանավորել: Բայց հիմա ես միայն փափագում եմ քեզ տեսնել, հանդիպել քեզ նորից: Ու ես գիտե՛մ, դու փոխված չես լինի, գուցե փոխված կլինի արտաքինդ, դիմագծերդ, բայց աչքերդ մի՛շտ կճանաչեմ: Չէ՞ որ նրանք ինձ համար միշտ փայլել են: Ու ես չե՛մ կարող քեզ նման մոռանալ այն, ինչն ինձ երջանկացրել է: Այո՛, մենք նման չե՛նք: Կգա՛ այդ գեղեցիկ օրը, երբ ես կհանդիպեմ քեզ էլի, ու երևի կհանձնեմ այս նամակը քեզ, այն նամակը, որը երկար ժամանակ համաձայնել է կիսել իմ զգացմունքներն ու հույզերը: Ու դու երևի կարդալով կհասկանաս, թե ինչ դժվար է խոսել քեզ հետ, զգալ քեզ` հեռու լինելով: Ու գիտե՞ս, ես չգիտեմ` ինչպես կպահեմ ինձ այն պահին, երբ կտեսնեմ քեզ: Գուցե ես ուղղակի չնայե՞մ քեզ, գուցե անզուսպ կարոտից գոռա՞մ ու ասեմ, որ ես՛ եմ , հենց ե՛ս` այն աղջիկը, ով երջանիկ էր այն պահին, երբ դու այստեղ էիր` կողքիս`ձեռքս բռնած: Ու հիմա կրկին նույն այն վիճակն է, ինչ առաջ էր, քեզնից առաջ` դատարկ է ամենը: Ես վախենում եմ մոռացումից, ես վախենում եմ հանդիպումից, այն սառը հանդիպումից, որ մի օր տեղի է ունենալու: Վախենում եմ քո աչքերում ոչ մի հիշողություն չտեսնելուց, վախենում եմ, որ կնայեմ քեզ ու կփախցնես հայացքդ: Ես վախենում եմ մենակ ճախրել... Մեր բաժանման նման հիմա էլ նորից գրկում եմ քեզ, ու երբ նորից բաժանվենք, կվերանա ամեն ինչ, չի երգի հոգիս ու չեմ ապրի առաջվա մեղեդու շնչից: Մենք կհանդիպե՛նք ...կհանդիպե՛նք ու գուցե այդ ժամանակ մենակ չլինես, բայց մի՞թե դա կխանգարի ինձ` նորից քեզ գրկելու համար, մի՞թե կխանգարի` նորից քո հոտը զգալու համար: Ի՞նչ կանեմ այդ պահին, չէ՞ որ ես բավական երկար ժամանակ եմ փողոցներում քեզ փնտրել, բավական երկար ժամանակ եմ սպասել մեքենայի մեջ, անքուն, որպեսզի տեսնեմ, բայց... Մի՞թե մտածված է այդ գեղեցիկ օրը, երբ կհանդիպենք ու էլ խանգարող ոչինչ չի՛ լինի: Դու կկարդա՛ս իմ նամակը, իսկ ես կսկսեմ նայել քո ծամածռվող դեմքին, բայց հնարավո՞ր է, որ փոխված կլինի դա, հնարավո՞ր է, որ արդեն իմ հերթական նամակը կկարդաս` դեմքի առանց որևէ շարժումի, առանց ծամածռվելու, հանգիստ .... Մի՞թե փոխված կլինես այդչափ...
Մենք դեռ հանդիպելու ենք ու հանդիպելու ենք միայն այն ժամանակ , երբ շա
Այո