 Գնում ես...գնում ես մեզանից ՝ պապայից, մամայից ու ինձանից...Քանի՜-քանի՜ անգամ ենք կռվել, իրարից նեղացել...ինչքա՜ն ենք միասին ծիծաղել ու լացել...ու այս ամենից հետո՜...սրանից հետո մեզ կտրում են քո զրնգուն ծիծաղից: Եղբա՜յրս, չեմ պատկերացնում, թե ինչպես եմ դիմանալու առանց քեզ երկու տարի: Երկու ձիգ ու երկար տարի... Ինչպե՞ս ինձ կզգամ առանց քեզ...է՜հ, եղբայս...առանց քեզ... Դժվար կլինի ինձ համար, մայրիկի, հայրիկի: Ամեն ինչ իր հունը կփոխի ուղիղ երկու տարի: Ուղիղ երկու տարի ո՞վ կպաշտպանի ինձ , ո՞վ կկագնի իմ մեջքին: Կզգացվի քո պակասը...մեր կյանքից երկու տարի կդատարկվի ինչ-որ մասնիկ: Իսկ մի կողմի՜ց...կարոտից բացի ես հպարտություն եմ զգում: Դու պաշտպանելու ես իմ հայրենքի սահմանը: Դու մեզ ապահով ես պահելու թշնամուց...և վերջ ի վերջո մենք կարող ենք հանգիստ քնել, իմանալով, որ դու բանակում ես՝ մեր հանգիստ ապրելու համար: Իսկ մի պահ, ուղղակի սարսափեցնում է այն միտքը, թե որքա՜ն վտանգավոր է դարձել երկիրդ պաշտպանելը, ծառայությունը...ուղղակի ատում եմ այս կառավարությանը: Մի՞թե ազգի պաշտպաններին պեն գնահատում...  Չէ՜, դրա մասին մտածել պետք չէ...Եղբայրս, քեզ բարի ճանապարհ, բարի ծառայություն: Ուզում եմ մենք բոլորս հպարտանանք քեզանով: Մի կերպ կդիմանանք այս երկու տարին: Քեզ ամենայն լավն ու բարին... Եկավ այն օրը, երբ դու գնացիր բանակ...կգա և այն օրը ՝ երբ դու ետ կդառնաս...
| 
